Yang wajib pun semput...

Pak Pak Bum Bum..... Pak pak Bum bum ...pak pak Bum Bum.....

Selamat Pengantin Baru...Semoga Kekal Abadi
Bahgia ke anak cucu
Semoga Murah rezeki
~Lalalalalalalalalla~

Suka tau dengar lagu Allayarham Saloma ni. Terus tergedik-gedik berjoget.
Sayangnya masa saya kahwin yang dipasang cuma lagu patah hati, patah jiwa. Nasib baik saya control ayu sahaja.. Senyum walaupun rasa nak hempuk DJ tu dengan kerusi pengantin... Ekekeke... Itu cerita disebelah rumah mak mertua saya. Kenangan.....

Di sebelah rumah saya? Biasa-biasa sahaja. Buat yang wajib. Tiada muzik. Kompang pun terpaksa ambil budak sekolah rendah sebab yang sekolah menengah sibuk nak exam. Yang selalu main kompang masa orang kahwin di kawasan itu budak-budak sekolah menengah sahaja. Nasib baiklah cikgunya baik hati nak tolong. Kalu tak lagilah sunyi sepi.

Saya kahwin takde pelamin-pelamin. Ada pelamin mini sahaja. Itupun buat sendiri. Saya buat sendiri dari A - Z... tapi alhamdulillah, ramai yang berkenan, ramai yang puji. Maklumlah, budget saya sedikit. Suami saya pulak kerja biasa-biasa. Mana nak cekau duit untuk belanja kahwin lagi, hantaran lagi, mas kahwin lagi, khemas, katering. Nasiblah ada mak ayah saya yang membantu. Itupun pinjam duit ayah tak pulang lagi. Saya ingat nak buat-buat lupa sahaja...ekekekekkek......

Berlangsunglah majlis kelam kabut tu. Sederhana. Jemputan tak semua datang, tapi makanan cukup-cukup sahaja. Nasib baik. Tuhan tu Maha Adil kan... terpeliharalah maruah kedua ibu bapa saya. Membazir pun tidak.

Tapi yelah. Sedih sebab saya tak dapat jemput semua kawan-kawan. Keutamaan pada rakan-akan kedua ibu bapa saya. Tak apa lah. Saya boleh jemput kawan-kawan saya di waktu lain. Masa house warming ke, masa open house ke.

Ada yang nampak gambar update di facebook, di blog..maka keluarlah dialog seperti di bawah:

"La...kawen tak jemput pun.."
"Ala..saya buat biasa-biasa je. Buat simple-simple..Jemput orang-orang taman sahaja"
"Owh..tak apalah...semoga kekal bahagia"
"Terima kasih, bila-bila jemput ke rumah, saya belanja nasi minyak beli kat kedai..boleh kan...."

Saya okay sahaja kalau mereka berkata begitu. Sebab? Saya sedar bahawa saya kurang mampu nak menyediakan makanan untuk ribuan orang yang hadir. Kawan saya ramai tau! Walaupun saya bukan jenis yang rapat sangat dengan orang..tapi kawan saya ramai. Dengan makcik cleaner pun saya kawan.

Kadang-kadang saya cemburu tengok orang buat majlis grand2. Mesti banyak dia berhabis. Siap boleh jemput kawan-kawan blog. Siap boleh buat majlis dekat dewan ade air cond. Siap ade sampai 10 photographer. Saya ada satu je. Tapi tak apa, saya puas hati.

Eh...Tapi itulah, rumah dah siap, pahat masih berbunyi.

"La...kawen tak jemput pun.."
"Ala..saya buat biasa-biasa je. Buat simple-simple..Jemput orang-orang taman sahaja"
"Owh..tak apalah...dah lupa kawan-kawan"
"Bukan lupa, saya buat biasa-biasa sahaja. Budget pun rendah sahaja"
"Kenapa tak beritahu pun?"
"Saya ada maklumkan dalam facebook, dalam blog" (dia mana ada akaun facebook aku, baca blog pn tak..cane nak tau)
"Yela..sampai hati tak jemput, macam nielah kawan2, semua lupa"
".............."

Eh...pernah dengar tak kes jemput sikit punya ramai, sekali makanan tak cukup. Pernah dengar? Ha...itu namanya budget cukup-cukup asal ada, tapi nak bagitahu satu dunia macam hidangan tu mencukupi untuk semua. Kononnya majlis dialah paling GRAND..paling hebat..semua orang mesti dijemput..tidak boleh tidak. Alih-alih makanan tak cukup...takpun tepaksa berhutang piutang sebab nak bayar katering yang cekik darah sampai RM13 satu kepala... Saya TAK NAK jadi macam tu. Biarlah kawan-kawan sedih sedikit sebab saya tak jemput, asalkan mak ayah saya tak sedih sebab maruah mereka tercalar tak cukup duit nak tampung tetamu yang ramai.

Saya bukan buat besar-besaran. Baju pun pakai ikut dan. Asalkan saya dah penuhi yang wajib, dan yang lain-lain tu saya ikut kemampuan. Bukan tak ada langsung, tapi berpada-pada. Saya jemput kawan-kawan kelas di Politeknik. Saya jemput kawan-kawan satu dorm di Sekolah Teknik. Dan saya jemput beberapa rakan rapat masa saya sekolah menengah di Jalan Bukit. Itu pun pilih-pilih. Yang rapat sahaja dan yang saya ada contact number dan masih berhubung. Pastu kawan office. Dah.. Itu sahaja. Lain-lain saya takut nak pandai-pandai jemput. Saya tahu saya tak mampu. Saya tahu limit saya. Tapi dalam hati ni, Tuhan saja tahu betapa saya meronta-ronta nak jemput semua meraikan hari bahagia saya. Bayangkan, masa saya kahwin, berapa kerat sahaja kawan saya yang ada datang bersalaman dengan saya... Yang lain semua kawan-kawan mak ayah saya.

Ingat tak sedih ke?

Tapi kiat ni hidup biar besederhana. Buat ikut mampu. Jangan jadikan majlis yang sepatutnya Sunat, dapat pahala tiba-tiba menjadi haram..dapat dosa.. Sebab? Pembaziran, Riak, Hutang lagi, bila hutang ade Riba...

Kalau ada kawan yang tak menjemput saya ke majlis mereka, sekadar upload gambar dalam facebook, paling kuat pun saya cuma kata

"Ala,...kenapa tak bgtau..takpe2..semoga kekal bahagia...bla..bla..bla..yadda..yadda..yadda..."

Kena fahamlah. Samada dia tak sempat nak jemput semua orang, atau dia tak sempat nak kumpul duit nak jemput semua orang. Doakan kebahagiaan dia. Itu yang penting. Doa kita tu. Serius, saya tak berkecil hati. Tak mengapa, orang jemput saya pergi. Orang tak jemput, saya tumpang gembira sahaja bagi pihak dia. Ingat! Jangan sekali-kali nak kata

"Ala...aku bukan nak makan sangat pun...aku nak tengok ko naik pelamin je"

Tapi kejap lagi elok je sinsing lengan kutip segala souveniour, ayam ambil sampai 2 3 ketul, air sirap 4 5 balang. Dah sampai kena makan. Ada ke orang datang kenduri kahwin langsung tak makan? Dalam seribu orang tu adalah dalam 10 orang sahaja...

Jadi pada pasangan di luar sana, yang rasa nak kahwin tu. Cepat-cepat kumpul duit. Buat mana yang mampu. Abaikan la mulut-mulut yang mengata tu. Awak nak kejar Redha Allah. Bukan nye redha kawan-kawan kepochi dan makcik-makcik anyam ketupat..


Sekian entry emosi





p/s : dua tiga menjak nie entry asal boleh je emosi. Haiz...nie kesan Fullmoon la nieyh